Vrouwen met bekkenklachten tijdens de zwangerschap die eerder deelnamen aan 3 RCT’s over dit onderwerp (n=530) kregen opnieuw een vragenlijst toegestuurd. Het doel van deze nieuwe studie is de prevalentie en de voorspellende factoren van bekkenklachten tot 11 jaar post partum in kaart te brengen.

Er werd gevraagd naar de aanwezigheid van bekkenklachten, het dagelijks functioneren, angst, depressie en aantal uren werk per week. Vrouwen die in deze vragenlijst aangaven nog bekkenklachten te hebben, kregen een lichamelijk onderzoek aangeboden om de klachten te objectiveren. Respondenten die op het moment van het onderzoek zwanger of ziek waren werden geëxcludeerd.

In totaal beantwoordde 70% (371 van de 530) van de vrouwen de vragenlijst. Van hen werd 10% (37 van de 371) medisch gediagnosticeerd met bekkenklachten of een combinatie van bekken- en lage rugklachten. Symptomen uit de eerdere zwangerschap die gerelateerd zijn aan langdurige bekkenklachten zijn: het hebben van meerdere pijnprovocatiepunten (OR 1.79;1.25-2.57), bekend zijn met lage rugpijn (OR 2.28; 1.12-4.66), een positieve symfyse druktest (OR 2.01; 1.00-4.04), een positieve Faber (Patrick’s) test (OR 2.22; 1.04-4.67)) en een positieve gemodificeerde Trendelenburgtest (OR .2.20; 1.10-4.42).

Vrouwen met langdurige bekkenklachten kunnen minder goed hun dagelijkse activiteiten uitvoeren, hebben een lagere zelfeffectiviteit, een verlaagde Health Related Quality of Life (HRQL), scoorden hoger voor angst en depressie, hadden vaker de neiging pijn in krachtigere termen te beschrijven en werkten gemiddeld twee uur minder per week dan vrouwen die geen bekkenklachten meer hadden.

Deze studie laat zien dat één op de tien vrouwen met bekkenklachten ook 2,6 of 11 jaar later nog pijnklachten en beperkingen ervaart. Het is belangrijk vrouwen met bekkenklachten in de zwangerschap te identificeren en tijdig te behandelen om langdurige impact van de klachten op het dagelijks leven te minimaliseren.