In tien procent van de zwangerschappen is er sprake van een hypertensieve aandoening. Er is weinig bekend hoe zwangere vrouwen dit ervaren, op welke wijze zij hier emotioneel mee omgaan en hoe de zorgverlening hun ervaring beïnvloedt.

In deze Australische kwalitatieve studie werden 20 vrouwen geïnterviewd die 10 tot 12 maanden geleden bevallen waren. De participanten waren tussen de 20 en 40 jaar oud en 15 van hen waren primiparae.

Uit de analyse kwamen vier thema’s naar voren: Het eerste thema beschrijft de reactie op de diagnose die gekenmerkt wordt door gevoelens van verrassing en angst; het gevoel de controle over de situatie te verliezen mede doordat plotseling de geboorte medisch urgent werd.

Het tweede thema beschrijft de uitdaging van het moederschap. Wanneer er sprake was van fysieke scheiding postpartum van moeder en kind, ervoeren de participanten bezorgdheid over de mogelijke effecten hiervan op het hechtingsproces met hun kind.

Het derde thema beschrijft het proces van aanpassing en acceptatie van de situatie. Participanten gaven aan tijd nodig te hebben om de ernst van de situatie tot zich door te laten dringen maar ook om hun verwachtingen en plannen betreft de zwangerschap en baring aan te passen.

Het vierde thema beschrijft dat er een moment komt dat vrouwen ‘de draad weer oppakken’. Gevoelens van opluchting, de drang om voor hun kind te zorgen, maar ook gedachten aan een volgende zwangerschap karakteriseren dit thema. Gevoelens van veiligheid, continuïteit van zorg en sociale ondersteuning waren factoren die volgens de participanten de thema’s faciliteerden.

De auteurs concluderen dat hypertensieve aandoeningen impact hebben op vrouwen. Hun aanbeveling is om deze vrouwen een zorgmodel aan te bieden met continuïteit van zorg en ruimte en aandacht voor het betrekken van familie of vrienden.