Traumatische bevallingen laten hun sporen na in het professionele leven van verloskundigen. Er zijn echter ook aanwijzingen dat traumatische gebeurtenissen kunnen leiden tot groei. Deze kwalitatieve studie onderzoekt welke impact het begeleiden van bevallingen gecompliceerd door een ernstige schouderdystocie heeft op verloskundigen.

Hiervoor zijn 25 diepte-interviews gehouden met 25 Australische verloskundigen, werkzaam in verschillende settings en met een variatie in jaren werkervaring. Deze verloskundigen hadden zichzelf aangemeld voor de studie – allen met tenminste één ervaring met ernstige schouderdystocie met gevolgen voor het kind en/of die zij als traumatisch ervaren hadden.

De verloskundigen beschreven de paniekgevoelens die ze hadden ervaren tijdens deze geboorte, en hoe ze tegelijkertijd de noodzaak voelden hun kalmte te bewaren tegenover de moeder en omstanders (‘putting on a brave face’). Ook was voor de meeste respondenten deze ervaring een aanleiding voor reflectie geweest, een gelegenheid voor het aanscherpen van hun vaardigheden en toename van hun zelfvertrouwen geweest (‘towards the growth zone’).

Verschillende factoren leken bij te dragen aan deze veerkracht. Hun vertrouwen in het vermogen van vrouwen om normaal te bevallen hielp hen om de angst voor een volgende bevalling te reduceren. Een ondersteunende omgeving waarin emoties gedeeld kunnen worden, met collega’s met een vergelijkbare kijk op verloskunde was ook heel belangrijk (‘I am resilient enough to recover, because of …’).

De auteurs bespreken dat hun bevindingen goed passen in een theorie over Post Traumatische Groei (Tedeschi & Calhoun, 1996). Hoewel deze studie mogelijk een iets vertekend beeld geeft door de zelfselectie van de respondenten, is het mooi om te zien dat deze verloskundigen er in zijn geslaagd om een positieve kijk te ontwikkelen op een ingrijpende gebeurtenis en professionele groei te ervaren, vaak mede dankzij de ondersteuning van anderen in hun professionele omgeving.