Zie PDF voor samenvatting

De belangrijkste beperking van onze studie was dat het percentage zwangerschappen dat daadwerkelijk voorafgegaan was door PCA lager was dan verwacht. Hierdoor was het niet mogelijk om eventuele verschillen in zwangerschapsuitkomsten (gunstig of ongunstig) te kunnen aantonen tussen de interventie- en controlegroep.

Dit onderzoek laat zien dat bijna alle paren met zwangerschapswens tenminste een risicofactor hebben waarvoor persoonlijk advies nodig is. Dit benadrukt de noodzaak van een systematische aanpak voor aile paren in de vruchtbare leeftijd. Deze noodzaak wordt niet alleen onderstreept door het hoge aantal risicofactoren, maar ook  voor het gebrek aan besef bij zowel artsen als vrouwen over deze risicofactoren en de noodzaak om deze voor een zwangerschap te identificeren. Het nut van een systematische aanpak wordt duidelijk doordat de kennis over risicofactoren en risicogedrag beter was in de groep vrouwen die PCA ontvingen.
 
Een uitnodiging van huisartsen aan de algemene populatie leidde niet tot ongerustheid en voldeed aan de verwachtingen van zowel vrouwen als huisartsen. Het grote voordeel van het inzetten van huisartsen in Nederland voor het geven van PCA, is dat zij de doelgroep goed kunnen bereiken omdat iedereen is ingeschreven bij een huisartspraktijk. Huisartsen beschikken op deze manier over de medische voorgeschiedenis en hebben door de reguliere contacten vaak al een vertrouwensband met de paren. Hierdoor zijn huisartsen in staat om in te spelen op individuele situaties die van belang kunnen zijn op het moment dat zwangerschapswens aan de orde is. Daarnaast kan de huisarts informatie die is verkregen uit PCA gebruiken bij andere (preventieve) gezondheidszorg voor haar patienten.
 
Idealiter zouden alle vrouwen en hun partners in de vruchtbare leeftijd een preconceptionele risico-identificatie moeten ondergaan. Deze risico-identificatie zou door zorgverleners in de eerste lijn moeten worden uitgevoerd, evenals het verstrekken van informatie. Om dit te bereiken zijn op drie gebieden verbetering noodzakelijk. Ten eerste zouden zowel vrouwen en hun (huis)artsen zich beter bewust moeten zijn van risico’s voor de foetus vroeg in de zwangerschap of zelfs al voor de zwangerschap. Ten tweede moeten vrouwen op tijd bereikt worden. Ten derde zou een PCA programma, ongeacht de vorm daarvan, voor de zorgverlener uitvoerbaar en acceptabel moeten zijn. Logistieke en financiële ondersteuning zijn derhalve noodzakelijk voor succesvolle implementatie. Toekomstig onderzoek zou zich op deze zaken moeten concentreren. Een programmatische aanpak kan er toe leiden dat toekomstige ouders het vanzelfsprekend vinden om tijdig de afwegingen te maken die aan iedere zwangerschap vooraf zouden moeten gaan en zodoende beseffen dat daarmee preconceptionele risico-identificatie niet alleen de meest logische en gezonde keuze is voor hun eigen gezondheid, maar vooral ook voor die van hun toekomstige kind.

“